قسمت بیست و دوم سریال مختارنامه روایتگر قیام مختار بود. و به خوبی توانسته بود به بخشی از دلایل و سختی های قیام بپردازد. مدیوم تلویزیون به خوبی در خدمت بخش قابل تصویرسازی این واقعه قرار گرفته بود. و سکانسهای موثری در این قسمت پدید آمده بود. مانند سکانس مواجهه مختار با تخت امارت کوفه و مونولوگش با نفسش.

اما جدای جذابیت خیای خوب جنگهای شهری که در این بخش به تصویر درآمد میتوان به چند نکته اشاره داشت. اول اینکه به نظر میرسد مختار نامه در خلق صحنه های نبرد توانسته است استانداردهای فیلمسازی ایران را ارتقا بخشد. و واقعی بودن صحنه های نبرد شهری در کوچه های کوفه بهخوبی مخاطب را درگیر خود میسازد.  دوم اینکه موسیقی این قسمت از فیلم به رغم باشکوه بودن و بهره گیری از ارکستراسیون  شاید چندان ایرانی نیست و بلکه عربی هم نیست. و بیشتر مشابهتهایی با موسیقی باشکوه فیلمهای مشابه و پر از لشکرکشی هالیوودی دارد . به نظرم تم موسیقی این بخش از سریال خصوصا در ابتدای فیلم که صحنه به تعبیری رونمایی قشون مختار و اشتر در کوفه است با لحنی غربی به روایت حماسه پرداخته است.

باید جدا به میرباقری برای این اثر فاخر و اثرگذار و کم عیب و نقص تبریک گفت و از همه مهمتر در فقدان مدیران فهیم هم به مدیران بسترساز این محصول تبریک گفت. با توجه به آینده جهان اسلام و تحولات امتهای منطقه ا زهم اکنون باید توان سینمای ایران برای تولید ملک سلیمانها و مختارنامه ها ی قوی تر و با  بهرهمندی از توان بازیگران و نوازندگان عرب در کنار توان هنرمندان بنام ایران توشه راه نمود.